ADINEKO EGOITZA PUBLIKO ETA KALITATEZKOEN ALDE, PERTSONA ARDATZ DAUKAN ARRETA INTEGRALEKO EREDU BATEAN OINARRITUTA


Loli Pisón Ochoa de Eribe

Bere etxean adineko pertsonak zaintzea da aukerarik onena, adinekoak egiten garenean, gure etxea betiko utzi behar ez izateko, ezta gure errutinak eta ohiturak ere ez, baldin eta traumatikoa izan badaiteke egoitza batean sartzea eta segurtasuna ematen digun etxea uztea.

Egoitza batean bizitzeak, onartutako erabakia denean, berez aukera positiboa izan daiteke, ez balitz adinekoen egoitzek, ezagutzen ditugunek eta jasaten ditugunek, gure beharrei eta gure langile-klaseko ekonomiei erantzuten ez dietenean, egun gertatzen den bezala.  Pribatizatutako eredua da, eta euskal erakundeek jarraipen egiteari utzi diote, baina kargu politikoak pozik daude, jarrera pasiboa erakusten dute…

Arreta pribatua, onura ekonomikoetara eta arriskuekin bideratua, honako hau da: mantentze txikia, zerbitzu soziosanitario eskasak, zaintza-lanetan aurreztea eta kalitate txarreko enplegua, non azpikontratazioa ohiko praktika den. Egoitza-arretaren benetako kostua Foru Aldundiak ordaintzen duenaren oso azpitik dago.

Adinekoen egoitzak sektore feminizatua dira. Egoiliarrak gehienak emakumeak dira, eta, aldi berean, emakumeek zaindu eta artatu ohi dituzte.

Eredu instituzional horrek ez du balio, non adinekook ezin dugun erabaki noiz jaikitzen garen edo noiz oheratzen garen, zer ordutan eta zer jaten dugun, zentrotik ateratzen garen ala ez. Egunen batean zentro horien erabiltzaile izatera iristen bagara, arreta duina ematea nahi dugu, masifikatu gabeak, hain zuzen.

Egoitzen egungo arazoa konpontzeko, makrokentroen ideia behin-betiko baztertu behar da, pertsonarengan arreta jartzeko eredura igaroz, egoitza-plazen kopurua mendeko pertsonen beharretara egokituz. Egoitza publiko eta itunduetako osasun-arretaren protagonista osasun-sistema publikoa izan beharko litzateke, Osakidetzaren prebentzioa ezarriz. Egoitza-arreta neurtua kontrolatuz eta erakundeek kalitate-irizpideak erabiliz.

Pribatizazioak ez dakar arreta hobea. Tresnak eta profesionalak ditugu, sistematizazioa eta hornidura falta dira.

Bai, badaude baliabideak: 2018an Euskadin lan egin zuen pertsona bakoitzak, batez beste, 82.300 euroko aberastasuna sortu zuen. Ogasunak dagokion eta ordaintzen ez den Sozietateen gaineko Zerga bildu behar du. Mendekotasunean inbertitutako milioi euro bakoitzeko 37-50 lanpostu egonkor sortzen direla ahaztu gabe. Fiskalitate berri bat behar da.

Emakumeok, gure lankide pentsiodunekin batera, argi eta garbi esaten dugu:

OSASUN PUBLIKOA EZ DA SALTZEN, OSASUN PUBLIKOA DEFENDATU EGITEN DA!!

Gutxieneko Pentsioa: 1.080 euro. Gutxieneko Soldata: 1.200 euro.

Emakumeok aurrera!! 2021eko maiatzaren 10ean, astelehena